insanlığından utanmak

yazacaklarımın anne olmakla bir ilgisi yok. belki hassasiyetim biraz artmıştır ama anne, evli, liseli, erkek, yaşlı herhangi bir sınıflandırma yapmadan herkesin ama etrafımdaki herkesin son zamanlarda okuduğumuz, izlediğimiz olaylardan içinin kalktığını biliyorum.

önce sayısı giderek artan kadınlara yönelik şiddet haberleri, sonra benim sadece faili yakalanınca haberim olan Kayseri deki 3 çocuk, bu sabah da okuduğum üvey annesi tarafından yaşamına son verilen 9 yaşındaki çocuk.

bu blogu ileride kızımın okuyacağını hayal ettiğim için yazılarımda kötü kelimelere yer vermek istemiyorum. ama bu insanlara "şey"lere içimdeki duyguyu kusmak istiyorum! ben küçükken kardeşimle kavga ettiğim zamanlar aklıma gelince, ondan güçlü olduğum için onun canını acıttığım aklıma gelince kendimden utanırken bunların nasıl bir ruh hali içinde olduklarını tahayyül bile edemiyorum.

yaramazlık yapıyor diye bir çocuğu aç bırakmak, dövmek ve en sonunda gelinen bu çok çok acı son. ya da üç çocuğu birden katletme. bu uç örneklere gitmeden sadece evimizin önündeki parkta oynayan bir çocuğa yaklaşan, sevme bahanesiyle ona dokunarak taciz eden insanlar. hiç temas olmadan, görmeden internette çok erken, çok zamansız bir miniğin beynini kirleten sapıklar...

bunlar hep var mıydı yoksa şimdi mi sayıları fazlalaştı? bu kişilerle beraber mi yaşıyoruz? hiç birşey yapmayarak onları kabullenmiş, sindirmiş mi oluyoruz? ben bu noktada ateş düştüğü yeri yakar diyerek konudan uzaklaşmak istemiyorum. bu olayları kabul etmediğimi haykırmak istiyorum.

not: sabah gazete haberlerinde araştırmacı yazar Barış Çiçek in adını duydum, haberini Blogcu Anne de paylaşmıştı. yazısının tümü burada.